Kayıp Hayaller Kitabı

“Peki, peki,” derdi dedem ve karanlıkta, öksüre tıksıra, aşağılara doğru yürürdü... Çocukluğuyla birlikte uzanıp giden ağustos böceklerinin seslerine tutuna tutuna kayalıklardan inerdi sonra, oradan Sandıklı’ya, Sandıklı üzerinden Dinar’a, Dinar’dan da Çardak’a gelirdi... Yorulurdu artık adamakıllı, ayakları birbirine dolanmaya, sakalı titremeye ve soluğu hırıl hırıl ötmeye başlardı da, asfaltın kenarına oturup biraz dinlenirdi. O sırada, şehirlerarası otobüsler gelip geçerdi yanı başından camlardan bakan hayal meyal yolcularıyla... Karanlığın içinde, ısrarcı bir matkap gibi uğuldarlardı ve farlarının ışığı dedemin yüzüne vururdu arada bir...

Noksan hayatlar, tozlu hikâyeler, ürpermeler, tüttürmeler, yudum yudum hayaller, mezar taşına konuşanlar... Elektrik direkleri, kuş taşlayanlar... Gelinin Gökçe olanı, Kevser’in güzel olanı, insanın insan kalanı... Bir bok yok o torbada... İki diş sarımsak, bir baş soğan... Yok işte yok... Çitlembik dallarında kanat çırpan küçücük ölümler...

Kayıp Hayaller Kitabı, taşrayı, toza belenen ortalığı, can sıkıcı sessizliği, dürüle bürüle dönenen çocukluğu anlatıyor. Jeneratör pat pat ötüyor. Yarım yarım filimler...
Hasan Ali Toptaş, büyülü dünyasını açıyor, ustaca tek tek, insana dokunarak... Karınca yevmiyesi, kelime işçisi...